هدف در این پژوهش مقایسه و تطبیق شادی و نشاط در قرآن و عهدین موجود است. روش استفاده شده در این تحقیق روش توصیفی از نوع تحلیل اسنادی است.یافته‌ها: یافته های به دست آمده حاکی از آن است که قرآن و عهدین در بسیاری موارد شادی کردن را تأیید نموده و در برخی موارد، شادیی که عواقب سوئی را در پی داشته باشد را منع نموده‌اند. قرآن بیش از عهدین به معرفی عوامل شادی پرداخته است. از نظر ادیان الهی، شادی‌هایی که هم روحاً و هم جسماً باعث رشد و ترقی انسان بوده و او را از مسیر زندگی خارج ننماید، ممدوح و شادی‌هایی که هرگونه اذیت و آزاری برای سایر مردم فراهم آورد، مذموم شمرده می‌شود .نتیجه‌گیری: دین، مؤیّد آرزوها و شادکامی‌های اصولی انسان بوده، برای هدایت و دستیابی به آنها، برنامه و دستوراتی همچون: ایمان، اعتقاد و اطاعت را صادر کرده و از طرفی نیز با افسردگی، بی‌حالی و خودخوری، مخالف و با شوخ‌طبعی، خوش‌رفتاری، امیدواری، توانمندی و نشاط، موافق است.
ابتدای صفحه